Ο Αντώνης Κανάκης, με τον γνωστό του αιχμηρό και αληθινό λόγο, έθεσε επιτέλους το ερώτημα που θα έπρεπε να απασχολεί κάθε πολίτη αυτής της χώρας: Ποιος αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη στην Ελλάδα; Σε ένα ξέσπασμά του, που προκάλεσε αίσθηση, ο Κανάκης μίλησε για το παρακράτος που λειτουργεί ανεξέλεγκτα, για τους πολιτικούς που αποφεύγουν τις ευθύνες τους και για έναν λαό που απλά περιμένει τη στιγμή που θα «μας κατουρήσουν» για να αντιδράσει.
Η αφορμή για τον λόγο του ήταν η τοποθέτηση του Άδωνι Γεωργιάδη, ο οποίος φάνηκε για άλλη μια φορά να αποποιείται των ευθυνών του. Δεν είναι, όμως, μόνο ο Γεωργιάδης. Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα μοιάζει να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο: H Hellenic Train δεν φέρει ευθύνη, ο σταθμάρχης και ο υπεύθυνος υπουργός Μεταφορών Κώστας Καραμανλής δεν φέρουν ευθύνη, η κυβέρνηση δεν φέρει ευθύνη. Τελικά, ποιος φέρει την ευθύνη σε αυτή τη χώρα;
Ένα κράτος που λειτουργεί στην τύχη
Η πραγματικότητα είναι σκληρή και ο Κανάκης τη διατύπωσε με απόλυτη σαφήνεια: Ζούμε σε μια χώρα όπου τα πάντα λειτουργούν στην τύχη. Οι πολίτες φορολογούνται βαριά, με την προσδοκία ότι θα έχουν ένα κράτος που θα τους προστατεύει, που θα διασφαλίζει την τάξη, την ασφάλεια και τη δικαιοσύνη. Και όμως, κάθε φορά που συμβαίνει μια τραγωδία, οι υπεύθυνοι εξαφανίζονται, η ευθύνη διαχέεται και τελικά δεν τιμωρείται κανείς.
Σε κάθε άλλη δημοκρατική χώρα, όταν συμβαίνει ένα τραγικό γεγονός, οι πολιτικοί αναλαμβάνουν την ευθύνη. Αλλά στην Ελλάδα, οι πολιτικοί μοιάζουν περισσότερο με διακοσμητικά στοιχεία που απλά απολαμβάνουν την εξουσία χωρίς να λογοδοτούν για τις πράξεις τους. Στον ιδιωτικό τομέα, αν σε μια επιχείρηση συμβεί ένα ατύχημα, η ευθύνη βαραίνει τον εργοδότη. Στο ελληνικό κράτος, όμως, η έννοια της πολιτικής ευθύνης παραμένει άγνωστη.
Πότε θα ξυπνήσουμε;
Ο Αντώνης Κανάκης δεν είπε τίποτα παραπάνω από την αλήθεια. Εξέφρασε την οργή που νιώθουν εκατομμύρια Έλληνες που βλέπουν ένα κράτος να τους προδίδει ξανά και ξανά. Έθεσε τα ερωτήματα που κανείς δεν τολμά να απαντήσει: Μέχρι πότε θα ανεχόμαστε αυτήν την κατάσταση; Πότε θα λογοδοτήσει κάποιος για τα εγκλήματα της ανευθυνότητας και της διαφθοράς; Πότε θα λειτουργήσει η δημοκρατία με τον τρόπο που πρέπει;
Την ίδια στιγμή, η στάση του Μάκη Βορίδη έρχεται να ρίξει κι άλλο λάδι στη φωτιά της αγανάκτησης. Πώς είναι δυνατόν να αφήνει υπονοούμενα ότι μια μάνα, η Καρυστιάνου, δεν πονάει για τον χαμό του παιδιού της, αλλά το κάνει για πολιτική σκοπιμότητα; Ο Βορίδης, ένας άνθρωπος που κατέχει δημόσιο αξίωμα, εμφανίζεται ανάλγητος, αφήνοντας αιχμές ότι ο πόνος πρέπει να είναι «βουβός», όπως ισχυρίζεται και ο Καραμανλής. Ο ίδιος δεν έχει οικογένεια; Δεν μπορεί να κατανοήσει τι σημαίνει να χάνεις το παιδί σου; Και ποιος τον ψήφισε τελικά;
Αυτό που βλέπουμε είναι ξεκάθαρη εργαλειοποίηση του ανθρώπινου πόνου για πολιτικά παιχνίδια. Τα Τέμπη δεν είναι κομματική υπόθεση, είναι μια αξιακή αδικία που δεν μπορεί να σβηστεί με επικοινωνιακά τερτίπια. Όταν, όμως, ο κόσμος εξαγριώνεται, τόσο ο Βορίδης όσο και ο Άδωνις σπεύδουν να «μαζέψουν» τα λόγια τους, σαν να μην τα είπαν ποτέ. Δεν μπορούν όμως να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους. Αντί να παίζουν πολιτικά παιχνίδια, ας τιμήσουν τα παντελόνια τους και ας αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Η πολιτική καρέκλα δεν είναι πάνω από τη ζωή των ανθρώπων. Και η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να αντέξει άλλο την αδιαφορία και την ανευθυνότητα αυτών που υποτίθεται ότι την κυβερνούν. Εδώ έχουμε δημοκρατία, όχι δικτατορία, κύριοι Βορίδη, Άδωνι και λοιποί. Μάθετε ότι εκλεγήκατε σε μια χώρα που έχει δημοκρατικά δικαιώματα, και σταματήστε να φιμώνετε τον Έλληνα πολίτη και να χρησιμοποιείτε τον ανθρώπινο πόνο ως κομματικό εργαλείο. ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
